Alle witte oppervlakten op de aarde weerspiegelen zonlicht en zorgen daarvoor dat de aarde minder hard opwarmt dan anders. Een van de grootste witte oppervlakten is de Noordpool. Zodra die helemaal gesmolten is, mist de aarde een van haar grootste spiegels.
Wetenschappers hebben nu uitgerekend hoeveel extra warmte dat oplevert. Die warmte is het equivalent van 1 triljard ton CO2. In de afgelopen 150 jaar heeft de mensheid 2.4 triljard ton CO2 extra de lucht in geholpen. Je kan je dus wel voorstellen hoe groot de impact van het verlies van het zeeijs van de Noordpool is. Bovendien zijn er veel meer witte oppervlakten die krimpen: de Zuidpool en Groenland om maar twee voorbeelden te noemen.
Je kan de extra opwarming van het verlies van het poolijs ook uitdrukken in hoeveel eerder een bepaalde verhoging van de gemiddelde temperatuur is bereikt. Stel dat je op basis van de oude gegevens dacht dat de aarde in het jaar 2100 twee graden warmer zou zijn geworden, dan wordt dat nu dus 2075. Met dien verstande dat de versnelling pas in gaat als al het zeeijs op de Noordpool is verdwenen. Dat is nu nog niet het geval, hoewel het onderstaande beeld wel laat zien hoe sterk de krimp is:
In mijn boek “NLP en Klimaatverandering” heb ik het wel over dit soort feedback loops, waarbij het verder opwarmen van de aarde het verder opwarmen van de aarde versnelt en stimuleert. Alleen wordt deze negatieve feedback loop er niet in beschreven.